Kισμέτ

Καθώς...οι μέρες κυλούν ανάμεσα στις νύχτες...στον ήλιο και το φεγγάρι...
...σε κοιτάει η ψυχή μου απ΄τον καθρέφτη της μοναξιάς...
Μοιάζει η Αγάπη σαν ρόδο που ανθίζει...στην αμμουδιά μιας έρημης ακτής...
Τρέχω με πόδια γυμνά...στις άκρες των κυμάτων της γαλάζιας θάλασσας των ονείρων μου...
...ξέπλεκα τα ξανθά μου μαλλιά και βρέχονται απ΄τις σταγόνες του νερού...
και σε θέλω εδώ...να μου κρατήσεις το χέρι σφιχτά...να νιώσω ότι υπάρχεις...
...να με αγγίξεις με τα χείλη σου...να αισθανθείς ότι υπάρχω...
Κι αν αέρας γίνομαι...υπόταξε με...με γλυκά...γλυκά λόγια ερωτικά...
...που η καρδιά σου θα ψιθυρίσει...
και στρέψε με...γύρισε με...πίσω σε σένα...στη ρότα σου...βάλε με...
...μαζί να πορευτούμε...σαν γοργόνα στη στεριά και εσύ ο μυστικός μου φάρος...
Έρωτας είσαι...με χέρια βελούδινα...με δάχτυλα απο μετάξι...
Λευκό γιασεμί στην παλάμη σου...κάνε με...να νιώσω την αγκαλιά σου...
και να΄ρθω να μπω μέσα της...να κρυφτώ απ΄το χειμώνα της θλίψης μου...
που με κρατάει μακριά σου...και θα σ΄αγαπώ πιο πολύ...θα σ΄αγαπώ για πάντα...
Το κισμέτ πιο δυνατό...μοίρα και μας έδεσε...απ΄ένα βλέμμα...απ΄την πρώτη στιγμή...
απ΄την ποιητική συλλογή"Ερωτολόγιον" 2014
Anais Zolie