Ποιητική αποστασία

Νωθρές λέξεις...παγωμένα νοήματα.
Οι φράσεις δραπετεύουν απ΄το χαρτί ..διαπερνώντας τους ριμαγμένους φράχτες της καρδιάς.
Ανατιναγμένες οι γέφυρες της ελπίδας και μια ατέλευτη προσμονή... προσπαθεί να βρεί διέξοδο απ΄το ναρκοπέδιο της λήθης.
Επαναστάτησαν οι σκέψεις στο νου... με μια άγρυπνη  αγάπη ν' αναζητά το χάδι του έρωτα ...στα χαρακώματα της απουσίας...μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο το συναίσθημα..και μια ψυχή νa ψάχνει...ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα όνειρα...ενα αστέρι...μια ευχή...έναν προορισμό...μια ζεστή αγκαλιά...σιγά σιγά ξημερώνει...
Νύχτα ποιητικής αποστασίας...
Οκτώβριος 2017
Anais Zolie

Γοργόνα...

Θα'θελα να ήμουν γοργόνα..
να κολυμπώ νωχελικά ανάμεσα σε κοράλια και κοχύλια,
στα γαλάζια κύματα του Έρωτα σου...
Οι παλάμες των χεριών σου...να είναι ο αέναος βυθός του κορμιού μου.
Αnais Zolie

Η τέχνη της λήθης

Η λάμψη του ήλιου αποτυπώνεται σαν πύρινος δίσκος,διαπερνώντας τα κλειστά μου βλέφαρα.

Νοσταλγικό το αεράκι στα μαλλιά μου... και εσύ εκεί παραπέρα ...να αγναντεύεις το άπειρο του γαλάζιου και να μονολογείς...στη γλώσσα του κύματος.

Νοσταλγικό το αεράκι στα μαλλιά μου...όπως εκείνο το ανέμελο νοερό άγγιγμα σου...

Τότε που με κοίταζες στα μάτια, μέσα απ'τα μισόκλειστα παράθυρα της απουσίας σου, καθώς το χαμόγελο σου...χάριζε καυτές ανάσες ...καυτά φιλιά ...μέσα στην ψυχή μου...καυτές νοητές γραμμές στον καμβά του κορμιού μου...

Έτσι σε φαντάστηκα...

Και μετά εγώ εδώ,να μην έχω σκέψη για το αύριο,με την πεποίθηση ότι αυτό δεν θα έρθει ποτέ,

ότι αυτό δεν υπήρχε πριν, δεν θα υπάρξει μετά.

Μόνο το σήμερα...το τώρα...η στιγμή...

Μια στιγμή για πάντα...

Τόσο δυνατά μεθάω στο φιλί σου,όταν στην αιώρα του ονείρου μου ξαπλώνεις...τόσο ολοκληρωτικά σου παραδίνομαι...

Και εσύ να παίρνεις ξανά και ξανά...το γαλάζιο της θάλασσας στις άκρες των δακτύλων σου,

και να σχηματίζεις ουρανούς,δαίμονες και αγγέλους ,στο υποταγμένο από τον πόθο κορμί μου.

Έτσι το θέλεις...έτσι σε θέλω...καθώς η κίνηση των κυμάτων συντροφεύει τα ερωτευμένα σώματα.

Και ύστερα με χρώμα από τα χείλη σου...ζωγραφίζεις φιλιά στο πρόσωπο μου και με κλείνεις σφιχτά, μες τις παλάμες σου...

Και εγώ φοβάμαι να αναπνεύσω, μη μ'αφήσεις και σβήσω από το κύμα σου... σαν φύλλο στο αεράκι και χαθώ στο άπειρο του γαλάζιου...

Τι κι αν παρέδωσες στη λησμονιά το μέλλον μου, τι κι αν τα χείλη μου θα μένουν διψασμένα...

κι ας χάθηκε η μορφή σου απ'το σύννεφο της μνήμης.

Στης άμμου τα σημάδια σιώπησε η τέχνη σου... απόμεινα μοναχά μια εικόνα πάνω στο ξεχασμένο

 καβαλέτο του έρωτα σου...και ο καιρός που πέρασε ανάμεσα στο τίποτα της προσμονής...χάραξε με τη σμίλη του...τα σημάδια της λήθης...

Ήμασταν...εγώ το πιο όμορφο έργο σου...και εσύ η πιο δυνατή μου λησμονιά.

Η τέχνη της λήθης

Anais Zolie

Ιούλιος 2017

The eyes of my sky (2)

The eyes of my sky

As the eyes of the sky,cast their raindrops on my face and the eyes of an angel...mirror shadows of my soul...

I dance alone on a lonely floor...

It's my steps not my voice,

shattering my sound of silence as I hug your absence,trying to capture your soul...

As my steps take me to my most pure feelings...

I pretend...I hear your wisper...I pretend ...I feel your warmth...

What an eternity this is...that lasts only for a tango...

For as long as I remember and as much as I can love...

I'm trapped ...on the lonely floor.

A fragment of time is all it takes to create my image in your eyes...while a second holds my life in the sky of your eyes...and then the music stops and the time stands still as I turn and disappear alone...from the lonely floor...

"The eyes of my sky"

from "Like an old love's  diary"poetry collection- written by Anais Zolie

May 2017

Ας μιλήσουμε για λέξεις~Η σιωπή των Ελλήνων~Αnais Zolie

Ας μιλήσουμε για λέξεις...

Ναι...ας μιλήσουμε επιτέλους ,για μικρές ασήμαντες λέξεις...

Λέξεις από εκείνες που κάποιοι τις έχουν βιώσει από μικροί.

Λέξεις που με εκείνες έμαθαν να ζουν, και πως να ζουν....

Και έτσι πορεύονταν μέσα στην αιωνιότητα.

Λέξεις γραμμένες ανεξίτηλα στις ιστορίες τους.

Ιστορίες της ζωής τους, των προσδοκιών τους,της φυλής τους.

Ας μιλήσουμε για λέξεις,αλλά για ποια απ'όλες;

Παράδοξο που πρέπει να μιλάω με παλαιές έννοιες και σημερινές έγνοιες,

να είμαι φίλος της σοφίας που ξεθώριασε...

Μήπως όμως πάντα φιλόσοφος δεν ήμουν;

Μήπως το'χε η σκέψη μου;

Μήπως πάντα η σκέψη μου έφτιαχνε λέξεις-νοήματα;

ή μήπως απλά πάσχιζα να καταλάβω τα νοήματα των λέξεων;

Ας μιλήσουμε για λέξεις επιστημονικές, όπως αστρονομία(astronomy),

ανθρωπολογία(anthropology),ιστορία(history),ψυχολογία(psychology),

γεωμετρία(geometry),μαθηματικά(mathematics).

Να μιλήσουμε για λέξεις νοητές ,πέραν του υλικού ή υπαρκτού.

Λέξεις μεταφυσικές,φιλοσοφικές(philosophy),μυθολογικές(mythology),

φανταστικές(fantasy)...που ξεδίψασαν το πνεύμα όσο μπόρεσαν,

καθώς αυτό,ποτέ δεν ξαπόσταινε  στο νοητό ταξίδι του...

Ας μιλήσουμε για λέξεις, από εκείνες που σιγομουρμούριζαν την νύχτα αρχαία στόματα,

για να κοιμίσουν τους ήρωες(heroes) του επαύριο,κοινούς, ελεύθερους,ανθρώπινους ημίθεους,

που έζησαν μόνο για να πεθάνουν στο όνομα της αξίας, σε έναν Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα,στις Θερμοπύλες,στις Πλαταιές...

Ας μιλήσουμε για λέξεις κοινωνίας...

Όπως πολιτική(politics),δημοκρατία(democracy),

και ας αναλογιστούμε το ότι συμβιώσαμε,

όχι ως κτήνη αλλά ως έλλογα όντα,ίσοι και άνισοι μαζί.

Να μιλήσουμε για λέξεις όπως φιλάω(φίλα με-κύσον με-kiss me),

και ας τις εννοήσουμε όπως αρχικά τις γεννήσαμε,

χαμογελώντας στον αρσενικό έρωτα και δακρύζοντας στη θηλυκή αγάπη...

Θα μιλούσαμε και για πόσες ακόμα λέξεις,που έπνιξε η λήθη,

καθώς εμείς ξαποστάσαμε πολύ.

Αποκοιμηθήκαμε σαν τις φτιάξαμε,

και τις δωρίσαμε απονήρευτα.

Και όταν ξυπνήσαμε, ο κόσμος είχε πλέον αλλάξει...

Όχι...ας μην μιλήσουμε άλλο για αυτές τις πικρές λέξεις...

Αυτές, ότι είχαν να πουν το είπαν, στα πέρατα του χώρου και του χρόνου...

Μην κλαίς άλλο...

Να μιλήσουμε για πράξεις...

"Η σιωπή των Ελλήνων-Anais Zolie 2017" 

Silence~Anais Zolie