Σαν τα πεσμένα φύλλα των δέντρων στου χειμώνα το πέρασμα,μοιάζουν οι μέρες και οι μήνες των χάρτινων φύλλων του ημερολογίου, που δεσπόζει κρεμασμένο στον τοίχο...
Στέκεται εκεί ψηλά...σιωπηλό και ανέκφραστο...σαν ανεκπλήρωτη ελπίδα...
Κάθε πρωί ...μια καινούργια ημερομηνία ξεπροβάλει που γίνεται ευχή...μια παράκληση τρυφερότητας..στην αληθινή αγάπη που προσμένεις να σου φέρει τα δώρα της...
Κάποιον να σε νιώσει βαθιά μέσα του...οι λέξεις σου να μην χρειαστεί να κάνουν θόρυβο πια...στους κενούς πυθμένες της απουσίας...
Ένα χέρι που θα τυλίγει, με ένα απαλό χάδι το δικό σου..."Είμαι εδώ για σένα"...θα σου φωνάζει το βλέμμα..όταν σφιχτά θα σ' αγκαλιάζει...
Ποθούν τα κορμιά...
Λαχταρούν οι ψυχές...διψούν τα χείλη για των φιλιών τις πιο απόκρυφες ηδονικές πτυχές...στους αρμούς των σωμάτων...
Εκεί όπου η γλώσσα γεννάει στιγμές και η γεύση του πάθους ...σαν μυρωμένη στάλα τρέχει στους ώμους...του "μαζί"...εμείς...για πάντα...
Το αύριο είναι σήμερα...ένα άπειρο τώρα...
Οι σκέψεις ...μετουσιώνονται σ΄ενα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα...που ευωδιάζουν και μεθούν τη σάρκα... που σε παρασέρνουν στους συρμούς μιας μυστικής συνουσίας ...με το χρώμα του ουρανού...
Και είναι Φλεβάρης...
Ο Φλεβάρης του Έρωτα...
13-2-2018
"Ο Φλεβάρης του Έρωτα"
Anais Zolie