Αγάπη είναι...να μπορώ ...να νιώθω...ότι αγγίζω...
Να μπορώ να βλέπω...ότι ονειρεύομαι...
Η απόσταση...είναι ο μονόλογος των ψευδαισθήσεων...
Η ψυχή μου...είναι ντυμένη σ΄ενα κορμί γυναίκας...
που ποθεί το χάδι. σου..έχει χείλη σαν τους βαθυκόκκινους καρπούς των κερασιών...
και αναζητεί τις ακροθαλασσιές των δαχτύλων σου...να ξαπλώσει τη λευκή της επιδερμίδα...
Το κύμα της ηδονής...να γίνει ανάσα στα σώματα...οι λέξεις να γίνουν οι απαλές φωνές των αισθήσεων...
Η επαφή είναι το οξυγόνο του Έρωτα...
Δυο κορμιά αγκαλιασμένα...ξυπνούν τη ζωή...που προσπερνάει αδιάφορα...τις στιγμές...
που μοιάζουν σαν τα μοναχικά αγάλματα στις έρημες πλατείες...
Εκεί που τις νυχτές οι λάμπες του δρόμου...δεν φέγγουν στα σταυροδρόμια...γιατί δεν έχουν φως...
Περνάει γρήγορα ο καιρός...σαν βιαστικός γυρολόγος...απο πόλη σε πόλη...και μοιράζει την πραμάτεια του...
Όμως μπορούμε να επιλέξουμε ...ανάμεσα στη χαρά και τη θλίψη...
Έχει πιο γλυκιά γεύση το άγνωστο των καιρών...σε ότι θα φέρουν και θα προσφέρουν στο πέρασμα τους...όταν μοιράζονται ...δυο χέρια...το πεπρωμένο...
Η Άνοιξη ...ήρθε...φέρνοντας μια προαίσθηση στην ψυχή...ότι κάπου θα συναντηθούμε...
Όμως για να ταξιδέψουμε μαζί...φτάνει να υπάρχουμε...σε κάθε σταθμό με την ίδια βαλίτσα...
Ως το τελευταίο σύνορο της ζωής...
Εκεί που τα όνειρα...δεν είναι φαντασίωση...αλλά δρόμος με τον ίδιο προορισμό...
Απ΄την ποιητική συλλογή"Λόγια Αγάπης" 2016
Anais Zolie
Να μπορώ να βλέπω...ότι ονειρεύομαι...
Η απόσταση...είναι ο μονόλογος των ψευδαισθήσεων...
Η ψυχή μου...είναι ντυμένη σ΄ενα κορμί γυναίκας...
που ποθεί το χάδι. σου..έχει χείλη σαν τους βαθυκόκκινους καρπούς των κερασιών...
και αναζητεί τις ακροθαλασσιές των δαχτύλων σου...να ξαπλώσει τη λευκή της επιδερμίδα...
Το κύμα της ηδονής...να γίνει ανάσα στα σώματα...οι λέξεις να γίνουν οι απαλές φωνές των αισθήσεων...
Η επαφή είναι το οξυγόνο του Έρωτα...
Δυο κορμιά αγκαλιασμένα...ξυπνούν τη ζωή...που προσπερνάει αδιάφορα...τις στιγμές...
που μοιάζουν σαν τα μοναχικά αγάλματα στις έρημες πλατείες...
Εκεί που τις νυχτές οι λάμπες του δρόμου...δεν φέγγουν στα σταυροδρόμια...γιατί δεν έχουν φως...
Περνάει γρήγορα ο καιρός...σαν βιαστικός γυρολόγος...απο πόλη σε πόλη...και μοιράζει την πραμάτεια του...
Όμως μπορούμε να επιλέξουμε ...ανάμεσα στη χαρά και τη θλίψη...
Έχει πιο γλυκιά γεύση το άγνωστο των καιρών...σε ότι θα φέρουν και θα προσφέρουν στο πέρασμα τους...όταν μοιράζονται ...δυο χέρια...το πεπρωμένο...
Η Άνοιξη ...ήρθε...φέρνοντας μια προαίσθηση στην ψυχή...ότι κάπου θα συναντηθούμε...
Όμως για να ταξιδέψουμε μαζί...φτάνει να υπάρχουμε...σε κάθε σταθμό με την ίδια βαλίτσα...
Ως το τελευταίο σύνορο της ζωής...
Εκεί που τα όνειρα...δεν είναι φαντασίωση...αλλά δρόμος με τον ίδιο προορισμό...
Απ΄την ποιητική συλλογή"Λόγια Αγάπης" 2016
Anais Zolie