Το φεγγάρι κοιτάζω…και εκείνο μου θυμίζει, τα μάτια σου,
που σαν άστρα έφεγγαν στη γειτονιά της μοναξιάς μου,
και γιορτή γινόταν στη ψυχή μου…
Ακόμα και τα χείλη σου, σαν τα μάγουλά μου αγγίζαν,
φιλί του έρωτα γλυκό γεννιόταν…
Είσαι εκείνο το αλησμόνητο καρδιοχτύπι, που την ύπαρξή μου αναστατώνει…
Σ’ αγαπώ, ακόμα και τώρα που η θύμησή σου
είναι δάκρυ, που αργοκυλάει σιωπηλά στα μάτια μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου