Η τέχνη της λήθης

Η λάμψη του ήλιου αποτυπώνεται σαν πύρινος δίσκος,διαπερνώντας τα κλειστά μου βλέφαρα.

Νοσταλγικό το αεράκι στα μαλλιά μου... και εσύ εκεί παραπέρα ...να αγναντεύεις το άπειρο του γαλάζιου και να μονολογείς...στη γλώσσα του κύματος.

Νοσταλγικό το αεράκι στα μαλλιά μου...όπως εκείνο το ανέμελο νοερό άγγιγμα σου...

Τότε που με κοίταζες στα μάτια, μέσα απ'τα μισόκλειστα παράθυρα της απουσίας σου, καθώς το χαμόγελο σου...χάριζε καυτές ανάσες ...καυτά φιλιά ...μέσα στην ψυχή μου...καυτές νοητές γραμμές στον καμβά του κορμιού μου...

Έτσι σε φαντάστηκα...

Και μετά εγώ εδώ,να μην έχω σκέψη για το αύριο,με την πεποίθηση ότι αυτό δεν θα έρθει ποτέ,

ότι αυτό δεν υπήρχε πριν, δεν θα υπάρξει μετά.

Μόνο το σήμερα...το τώρα...η στιγμή...

Μια στιγμή για πάντα...

Τόσο δυνατά μεθάω στο φιλί σου,όταν στην αιώρα του ονείρου μου ξαπλώνεις...τόσο ολοκληρωτικά σου παραδίνομαι...

Και εσύ να παίρνεις ξανά και ξανά...το γαλάζιο της θάλασσας στις άκρες των δακτύλων σου,

και να σχηματίζεις ουρανούς,δαίμονες και αγγέλους ,στο υποταγμένο από τον πόθο κορμί μου.

Έτσι το θέλεις...έτσι σε θέλω...καθώς η κίνηση των κυμάτων συντροφεύει τα ερωτευμένα σώματα.

Και ύστερα με χρώμα από τα χείλη σου...ζωγραφίζεις φιλιά στο πρόσωπο μου και με κλείνεις σφιχτά, μες τις παλάμες σου...

Και εγώ φοβάμαι να αναπνεύσω, μη μ'αφήσεις και σβήσω από το κύμα σου... σαν φύλλο στο αεράκι και χαθώ στο άπειρο του γαλάζιου...

Τι κι αν παρέδωσες στη λησμονιά το μέλλον μου, τι κι αν τα χείλη μου θα μένουν διψασμένα...

κι ας χάθηκε η μορφή σου απ'το σύννεφο της μνήμης.

Στης άμμου τα σημάδια σιώπησε η τέχνη σου... απόμεινα μοναχά μια εικόνα πάνω στο ξεχασμένο

 καβαλέτο του έρωτα σου...και ο καιρός που πέρασε ανάμεσα στο τίποτα της προσμονής...χάραξε με τη σμίλη του...τα σημάδια της λήθης...

Ήμασταν...εγώ το πιο όμορφο έργο σου...και εσύ η πιο δυνατή μου λησμονιά.

Η τέχνη της λήθης

Anais Zolie

Ιούλιος 2017