Ξεμάκρυναν οι καιροί...
Όμως οι λέξεις άφθαρτες μαρτυρούν τον έρωτα σου,τον ανεκπλήρωτο,που σαν σκιά στου χρόνου τα γοργά περάσματα,αναζητεί ανθρώπινη μορφή, να γευτεί της σάρκας τους ατελεύτητους πόθους.
Τα γάργαρα φιλιά των χειλιών,που δίψαγαν για μια νύχτα ηδονής,στου αγαπημένου σου το στέρνο να γείρουν και να δροσίσουν, τον καυτό του πόνο.
Είν' θλιμμένα τα μάτια σου Μαρία, η θωριά σου σ' εκείνη τη φωτογραφία φλυαρεί με τη σιωπή σου ακατάπαυστα, για το πόσο τον Τάκη σου αγάπησες, απ΄τα περασμένα χρόνια ως την αιωνιώτητα.
Αφιερωμένο στην ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη
Anais Zolie
Όμως οι λέξεις άφθαρτες μαρτυρούν τον έρωτα σου,τον ανεκπλήρωτο,που σαν σκιά στου χρόνου τα γοργά περάσματα,αναζητεί ανθρώπινη μορφή, να γευτεί της σάρκας τους ατελεύτητους πόθους.
Τα γάργαρα φιλιά των χειλιών,που δίψαγαν για μια νύχτα ηδονής,στου αγαπημένου σου το στέρνο να γείρουν και να δροσίσουν, τον καυτό του πόνο.
Είν' θλιμμένα τα μάτια σου Μαρία, η θωριά σου σ' εκείνη τη φωτογραφία φλυαρεί με τη σιωπή σου ακατάπαυστα, για το πόσο τον Τάκη σου αγάπησες, απ΄τα περασμένα χρόνια ως την αιωνιώτητα.
Αφιερωμένο στην ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη
Anais Zolie
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου