"A new Year's Eve...Love story..."~Anais Zolie

Ο Θεός της κατοχής ~Anais Zolie

Η Μεγάλη Πανσέληνος και η κοιμωμένη του Πέραν

Έτσι είναι η αγάπη μια μεγάλη πανσέληνος, ενωμένη με τον ουρανό και τη γη, με το θνητό και το θείο.-Anais Zolie


Και...
Είναι η αγάπη μια ελαφίνα που χορεύει γυμνή κάτω απ΄το φως του ολόγιομου φεγγαριού,λαβωμένη απ΄το χρυσό βέλος του έρωτα,εκεί στο δάσος της ψυχής.
Νεράιδα η καρδιά και μεταμορφώνει , το κόκκινο αίμα της πληγής, που ράντισε το λευκό χιόνι της προσμονής, σε ρόδο που άνθισε στην παγωμένη λίμνη της μοναξιάς.
Το'παν οι προφητείες, το χάραξαν ψηλά στ' άστρα οι χρησμοί, σ' αυτή τη μεγάλη Πανσέληνο που μοιάζει σαν ήλιος που φώτισε τα βαθιά της νύχτας σκοτάδια, για να 'ρθει της μοίρας η σφραγίδα.
Σε  πάπυρο  απόφασης, το βουλοκέρι μπήκε...
Με πένα χρυσοστόλιστη,αράδα ...αράδα...γράφει...
"Λίγο μετά τη γέννηση του Βασιλέως του Σύμπαντος κ' πριν την Αρχιμηνιά και αρχή χρονιά...
Η κοιμωμένη του Πέραν ...θα αναστηθεί...
Τα μάγια θα λυθούν...
Στο πρώτο φιλί που θα αγγίξει τα κερασένια χείλη της,απ΄τον πρίγκιπα εκείνον, που θα ψάξει να την βρεί , θα την κρατήσει στην αγκαλιά του και  θα ανασάνει μέσα της, την αληθινή αγάπη...
Ζωή να της δώσει απ΄τη ζωή του..."
Το χάραξαν στα ' αστρα οι χρησμοί...αυτή τη μεγάλη Πανσέληνο...
Απ' την ποιητική συλλογή"Λεκτικές Αναβάσεις" 2016
Anais Zolie

Της Μαρίας...

Ξεμάκρυναν οι καιροί...
Όμως οι λέξεις άφθαρτες μαρτυρούν τον έρωτα σου,τον ανεκπλήρωτο,που σαν σκιά στου χρόνου τα γοργά περάσματα,αναζητεί ανθρώπινη μορφή, να γευτεί της σάρκας τους ατελεύτητους πόθους.
Τα γάργαρα φιλιά των χειλιών,που δίψαγαν για μια νύχτα ηδονής,στου αγαπημένου σου το στέρνο να γείρουν και να δροσίσουν, τον καυτό του πόνο.
Είν' θλιμμένα τα μάτια σου Μαρία, η θωριά σου σ' εκείνη τη φωτογραφία φλυαρεί με τη σιωπή σου ακατάπαυστα, για το πόσο τον Τάκη σου αγάπησες, απ΄τα περασμένα χρόνια ως την αιωνιώτητα.
Αφιερωμένο στην ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη
Anais Zolie

Απόσπασμα του υπό έκδοση μυθιστορήματος "Ο Θεός της κατοχής" Anais Zolie

(Απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρημα «Ο Θεός της κατοχής» της συγγραφέως Anais Zolie). 

«Κράτα μου το χέρι... Κράτα με!»

Ναι... Τα υγρά μάτια της Ραχήλ συνεχίζουν τα λόγια που μόλις έσβησαν στον αέρα, ψιθυρίζοντας νοερά τις τελευταίες σκέψεις της, στη ψυχή του Χανς. 

«Κράτα με σφιχτά, να τρέξουμε επιτέλους μαζί, για πρώτη και τελευταία φορά, στην επόμενη ζωή. Γιατί σε αυτήν, δεν αγκαλιαστήκαμε ποτέ...Δεν τρέξαμε ποτέ. Μόνο κρυβόμασταν στα χαλάσματα μιας βιασμένης πόλης. Δεν πειράζει. Μια ζωή ολάκερη, για μια ύστατη, ελεύθερη πλέον, ανάσα αγάπης. Μου φτάνει. Εσύ κράτα με για το χθες που δεν χαρήκαμε, για το αύριο που θα υπάρχουμε στην αιωνιότητα. Γιατί σε λίγα λεπτά, θα σταθούμε μπροστά στον ίδιο Θεό. Τον Θεό της κατοχής».

-«Μαμά, γιατί κάθε χρόνο τέτοια μέρα ερχόμαστε εδώ στην Καισαριανή και δεν πάμε στο Σύνταγμα να δούμε την παρέλαση; Και γιατί φέρνεις κάθε χρόνο ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και το αφήνεις στην είσοδο του πάρκου;»

-«Γιατί εδώ παιδί μου, μένει η αδερφή μου, με τον άντρα της τον Χάνς. Και δεν είναι πάρκο. Είναι σκοπευτήριο. Είναι ναός ελευθερίας, είναι ναός της αγάπης, είναι ναός του Θεού. Αλλά θα στα πω κάποτε, όταν θα’ρθει η ώρα...». 
Anais Zolie

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Πόσα λόγια έχουν γραφτεί και πόσα ακόμα θα γραφτούν για τις διαφορές των ανθρώπων: ταξικές, φυλετικές, πολιτικές, θρησκευτικές... Και πόσα έχουν πυροδοτήσει τη φαντασία των συγγραφέων, ενσαρκώνοντας μυθοπλαστικές, φανταστικές ιστορίες. Και σχεδόν τα περισσότερα έχουν ως αφετηρία μια πραγματική ιστορία. Το πόσο κοντά θα κρατηθούν στην αλήθεια ή εάν θα βυθιστούν ολοκληρωτικά στη φαντασία, εναπόκειται στην πένα του συγγραφέα.
Όμως εδώ δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. «Ο Θεός της κατοχής», μέσα από την πένα και την ενδελεχή έρευνα της συγγραφέως – ερευνήτριας, θα μας μεταφέρει μέσα από  μαρτυρίες και πραγματικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της πιο μελανής περιόδου της ανθρωπότητας, στο θρίαμβο της ανθρωπιάς, της αγάπης, για να μας παραδώσει γαλήνια στην αγκαλιά του ενός και μοναδικού στοργικού Πατέρα, ανεξάρτητα από το τι ορισμό ή όνομα δίνει ο καθένας μας στο Θείο. Θα μας πει κεκαλυμμένα με το μανδύα του μύθου, κάποιες αλήθειες τις οποίες όλοι έχουμε ακούσει, κάποιοι ίσως έχουμε βιώσει, και ορισμένοι έχουμε ηθελημένα λησμονήσει, ένεκα του μίσους, της φρίκης, της προδοσίας. Θα μας πει ότι το ήθος, η αξιοπρέπεια, η ελευθερία και η αγάπη, είναι ίδια για όλους, και ότι για αυτά αξίζει κανείς να ζει και να πεθαίνει. Θα μας περάσει από το φρικαλέο τοπίο της γειτονιάς μας, όπως ήταν τότε, στα χρόνια της κατοχής, θα μας γνωρίσει το μεγαλείο ή την κτηνωδία του γείτονα, είτε  ανθρώπου και υπανθρώπου, για να καταλήξει σε μια από τις πιο ωραίες ιστορίες αγάπης, αυτής που έζησαν δύο απλοί άνθρωποι προερχόμενοι από αντίπαλα στρατόπεδα, την ύστατη στιγμή της ζωής τους, ελεύθεροι και δικαιωμένοι ενώπιον του Θεού. 
Το πόσο πρόκειται για μυθιστόρημα ή για πραγματικά γεγονότα, η συγγραφέας φροντίζει επιμελημένα να καλύπτει για ευνόητους λόγους. Για αυτό και το πόνημά της βαφτίζεται ως μυθιστόρημα. Και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Άλλωστε οι «γείτονες» του τότε, ζουν ακόμα. Το ίδιο και τα ονόματα στους τοίχους των κατοχικών κολαστηρίων, ή στις διάσπαρτες μαρμάρινες πλάκες στο Βύρωνα, στην Καισαριανή, και σε τόσες άλλες γειτονιές. Το ζευγάρι της ιστορίας όμως, όχι. Ίσως το ξέρω γιατί ήμουν εκεί. Ίσως ήσασταν και εσείς εκεί. Ίσως απλά τα μάθαμε από κάποιον παππού στο καφενέ, καμιά κατοχική φωτογραφία, ή τις ιστορίες της γιαγιάς. Εσείς θα κρίνετε. Καλωσήρθατε στον «Θεό της κατοχής»... 

 Β.Τ.

Chinese porcelain

Του φθινοπώρου...

Άφιξη σε φόντο γλυκιάς νοσταλγίας , σαν ένα κουτί παιδικές καραμέλες μοιάζει, που βρήκες ξεχασμένες  στο συρτάρι ενός παλιού  buffet  , εκεί στο σαλόνι των αναμνήσεων σου...
Αρχή μιας καινούργιας εποχής...
Απείθαρχες αποχρώσεις του γκρί , με μια σταγόνα γαλάζιο τ' ουρανού...
Μυρωδιά ψημένου κάστανου...
Τα γιασεμιά ανθίζουν και κάτω απ΄τη βροχή...
Το παράθυρο της ελπίδας ...άνοιξε και έφερε φρέσκο αέρα...
Αναγέννηση...Ζωή...Δημιουργία...
Τα φύλλα των δέντρων έχουν ανταύγιες απο ένα χρυσοκόκκινο χρώμα...πανδαισία...
Ανατολή χαράς...κ΄ ενα χαμόγελο...
Του φθινοπώρου...
Απ΄την ποιητική συλλογή"Σκέψεις και λέξεις" 2016
Anais Zolie

Noches de verano en Atenas...

Νύχτα του Ιούλη  καυτή.. σαν το χάδι της ερήμου, 
στις γυμνές πατούσες  της προσμονής.
Ξεχειλίζει το πάθος απ΄τους ώμους μέχρι τους μηρούς,
σαν στάλα ζεστής καλοκαιρινής βροχής,που αγγίζει νωχελικά το κορμί ενός καλοσμιλεμένου μοναχικού αγάλματος , σε μια άδεια πλατεία.
Αγκαλιασμένα  τα συναισθήματα στην ψυχή..σαν ευχή που ασπάζεται τ΄αστέρια .για να γεννηθεί το όνειρο.
Σαν έρθεις...θα σου παραδοθώ σαν λευκή ορχιδέα, ανάμεσα στα δάχτυλα σου, στις άκρες της αφής σου, σ΄έναν ηδονικό χορό σώμα  με σώμα.
Θα φιλήσω σαν διψασμένο ρόδο το νερό , τα χείλη σου.
Και εσύ..αιώνια ερωτευμένος με την ύπαρξη μου,
η εικόνα μου στα μάτια σου..πόθος και εμμονή..
Αmor...Pasion...
Noches de verano en Atenas...
Aπ΄την ποιητική συλλογή" Ερωτολόγιον" 2016 
Anais Zolie

Είναι που η ψυχή σ΄αγάπησε...

Είναι που η ψυχή σ΄αγάπησε, με τα δικά της μάτια...
Με τα δικά της μάτια σ΄ερωτεύτηκα...
Πίστεψα πως μια μέρα σαν αυτή ...γεννήθηκες για μένα...
Και ήθελα , να είμαι για σένα, το μοναδικό τριαντάφυλλο,
στον κήπο του Έρωτα σου...
Πόθος και λατρεία...
Querer...pasion...fuego...
Γιατί εγώ έτσι σ΄αγάπησα, με την ψυχή μου...
Aπ' την ποιητική συλλογή"Ερωτολόγιον" 2016
Anais Zolie

Love me faithfully...

Love me faithfully,with all your mind,with all your heart.
And I will surrender to you,with all my heart,with all my mind.
Sine te non potero vivere...
Ama me fideliter...
Both must be one..
Love me forever..
Love me faithfully..
"Like an old love's diary" 2016
Anais Zolie

*Sine te non potero vivere=Latin means =in english=Without you I can't live.
Ama me fideliter=Love me faithfully..
 

Ευτυχισμένες μέρες....

Ευτυχισμένες μέρες...είναι εκείνες που έρχονται...
Το καλοκαίρι φθάνει...
Γιασεμί και τριαντάφυλλο...
Ότι αγαπώ...έχει το χρώμα της θάλασσας...μέσα στο βλέμμα του...
και  έχω μια προαίσθηση...ότι 'οπου να΄ναι ...θα νιώσω το άγγιγμα του...
Προσμένω...τα χείλη του να γλυστρίσουν απαλά ...μ' ένα μεταξένιο φιλί πάνω στο λαιμό μου...και να μου ψιθυρίσουν ηδονικά σ΄αγαπώ...μέσα απ΄το βυθό της ψυχής απ΄το κύμα της καρδιάς...
Ξημερώνουν...στιγμές και μέρες ευτυχισμένες...
Απ΄την ποιητική συλλογή"Λόγια Αγάπης" 2016
Anais Zolie
 

Γκαλερί συναισθημάτων

Έτσι μοιάζει η ψυχή...
Σαν μια αίθουσα με έργα τέχνης...
Ερεθίσματα δημιουργίας...απο δάκρυ και χαμόγελο...
Χρώματα φωτεινά αλλά και μελαγχολικά...
Συνθέσεις μοναδικές...
Όπως η κάθε ανθρώπινη στιγμή...
Απ΄την ποιητική συλλογή"Σκέψεις και λέξεις" 2016
Anais Zolie

Aιώνιος Έρωτας

Θα σε ακολουθήσω μέχρι την άκρη της γης...αρκεί να  μου το ζητήσεις είπε η Αγάπη...
Θέλω να κρατώ το δικό σου χέρι για πάντα...
Τις νύχτες  να με νανουρίζει η ανάσα σου...να νιώθω το χτύπο της καρδιάς σου...στην αγκαλιά μου...την ύπαρξη σου...και να ευχαριστώ το Θεό...που σ΄εφερε κοντά μου...΄
Εσύ...Αιώνιος Έρωτας...
"Απ΄την ποιητική συλλογή"Λόγια Αγάπης" 2016
Anais Zolie
 

Aγάπη είναι...

Αγάπη είναι...να μπορώ ...να νιώθω...ότι αγγίζω...
Να μπορώ να βλέπω...ότι ονειρεύομαι...
Η απόσταση...είναι ο μονόλογος των ψευδαισθήσεων...
Η ψυχή μου...είναι ντυμένη σ΄ενα κορμί γυναίκας...
που ποθεί το χάδι. σου..έχει χείλη σαν τους βαθυκόκκινους καρπούς των κερασιών...
και αναζητεί τις ακροθαλασσιές των δαχτύλων σου...να ξαπλώσει τη λευκή της επιδερμίδα...
Το κύμα της ηδονής...να γίνει ανάσα στα σώματα...οι λέξεις να γίνουν οι απαλές φωνές των αισθήσεων...
Η επαφή είναι το οξυγόνο του Έρωτα...
Δυο κορμιά αγκαλιασμένα...ξυπνούν τη ζωή...που προσπερνάει αδιάφορα...τις στιγμές...
που μοιάζουν σαν τα μοναχικά αγάλματα στις  έρημες  πλατείες...
Εκεί που τις νυχτές οι λάμπες του δρόμου...δεν φέγγουν στα σταυροδρόμια...γιατί δεν έχουν φως...
Περνάει γρήγορα ο καιρός...σαν βιαστικός γυρολόγος...απο πόλη σε πόλη...και μοιράζει την πραμάτεια του...
Όμως μπορούμε να επιλέξουμε ...ανάμεσα στη χαρά και τη θλίψη...
Έχει πιο γλυκιά γεύση το άγνωστο των καιρών...σε ότι θα φέρουν και θα προσφέρουν στο πέρασμα τους...όταν μοιράζονται ...δυο χέρια...το πεπρωμένο...
Η Άνοιξη ...ήρθε...φέρνοντας μια προαίσθηση στην ψυχή...ότι κάπου θα συναντηθούμε...
Όμως για να ταξιδέψουμε μαζί...φτάνει να υπάρχουμε...σε κάθε σταθμό με την ίδια βαλίτσα...
Ως το τελευταίο σύνορο της ζωής...
Εκεί που τα όνειρα...δεν είναι φαντασίωση...αλλά δρόμος με τον ίδιο προορισμό...
Απ΄την ποιητική συλλογή"Λόγια Αγάπης" 2016
Anais Zolie
 

H μοναξιά μου...

Με απωθούν τα ψεύτικα χάδια...
Δεν χαραμίζω το κορμί μου,για μια νύχτα δίχως αληθινή αγάπη...
Έτσι είμαι εγώ χαρά μου...τη νιώθω την αγάπη...
Γι΄αυτό κάθε νύχτα στη μοναξιά, λόγια ερωτικά ψιθυρίζω...
Και η μοναξιά μου,έχει τη μορφή σου...
Απ΄την ποιητική συλλογή"Του Έρωτα"
Anais Zolie

Το όνομα σου...

Πως να σβήσω το όνομα σου, απ΄την καρδιά μου;
Αφού σημάδι έγινε...
Είναι απο εκείνα που μένουν ανεξίτηλα στο πέρασμα του χρόνου...
Απ΄την ποιητική συλλογή"Του Έρωτα" ...
Anais Zolie

Grande Amour

Είναι η νύχτα...που τραγουδάει με απαλές νότες...τ΄όνομα σου ...στην καρδιά μου...
Τα τριαντάφυλλα των πόθων μου...προσμένουν...το βήμα σου...την αγκαλιά σου...τις άκρες των δακτύλων σου...την βελούδινη αφή σου...να σχηματίσει τις καμπύλες του πάθους σου...στο κορμί μου...
Μην αργήσεις.. σε λίγο ....ξημερώνει η μέρα των ερωτευμένων...
Κρατάω   ...στα χείλη μου ... αθώα και ηδονικά ...το φιλί...της αληθινής αγάπης...που νιώθω...για σένα...
Και είναι ...μεγάλος ο έρωτας...mon Grande Amour...
Απ΄την ποιητική συλλογή..."Απο το συναίσθημα στις λέξεις..."2016
Anais Zolie)

Ο Πρίγκιπας και η Νεράιδα της Αγάπης...

...αφιερωμένο στον "Μικρό μου Πρίγκιπα"...