Η προσμονή σχεδόν παραλήγουσα...
Η αγάπη παραπαίει...με πληγωμένες πατούσες...
πάνω σε μοναχικές αμμουδιές...
Μια χαραγμένη καρδιά...στον κορμό ενός κοραλιού...σταλάζει ένα γαλάζιο δάκρυ...
Στη σκέψη μια εικόνα...ζωγραφισμένη με το πινέλο της ψυχής...
Εσύ...τα μάτια σου...μια στιγμή...χιλιάδες λέξεις...παραπέρα του καλοκαιριού...μια απρόσμενη καταιγίδα...και τα χέρια σου...με σπρώχνουν στην πόρτα της λήθης...
Λίγο πριν...γυρίσει το πόμολο της λησμονιάς...με τραβάει με δύναμη... πίσω το βλέμμα σου...που χαιδεύει ακόμα τη σκέψη μου...!!
Σ΄αγκαλιάζω νοερά...να νιώσω το κορμί σου...που λαχτάρησα...που πόθησα...!!
Μπερδεύτηκα...έκλαψα...κοιτώντας τα φεγγάρια να τρέχουν...ανάμεσα απο νύχτα σε νύχτα...απο απουσία σε απουσία...απο μοναξιά σε μοναξιά...
Μια φλόγα σιγοκαίει...κάθε μου αίσθηση...στο πυρ...της γυναίκειας μου φύσης...!!
Μα...δεν μπορώ να προδώσω...ότι αισθάνομαι για σένα...είναι πολύτιμο για μένα...!!
Μηνύματα μαγισσών...ξόρκια...προτροπές φυγής...πινακίδες επικινδυνότητας...επισημάνσεις...
για περεκκλίσεις των συναισθημάτων...
Παρέλκυση του αποχωρισμού...
Παραθαλάσσια διαδρομή...
Η ψυχή κολυμβητής...άηχων ψιθύρων...που φωνάζουν σ΄αγαπώ...πονάω...μακάρι να μπορούσες ...να τους ακούσεις...μέσα σου...να αντηχούν...σαν το σιγομουρμούρισμα ...απ΄τον αμανέ...ερωτευμένων γιασεμιών...!!
Θα΄ρθει το φθινόπωρο σε λίγο...και θέλω τόσο...να πιω αχόρταγα τα φιλιά σου...ξαπλωμένη πάνω στο σώμα σου...με τα πρωτοβρόχια...να χορεύουν...ρυθμικά στο πρεβάζι του παραθύρου...
και κάθε πόντος της επιδερμίδας σου...να νιώθει ...τα απαλά βήματα της ηδονής...απ΄τις βελούδινες φωνές... των δακτύλων μου...που θα σου διηγούνται...το πιο όμορφο παραμύθι της ανατολής...απ΄όπου μ΄έφερε η μοίρα να σε συναντήσω...!!
Αν είσαι Έρωτας αληθινός...άρπαξε σαν κουρσάρος...σε καράβι πειρατικό...όλη μου την ύπαρξη...!!
Να πλεύσουμε μαζί...στα βαθιά νερά των ωκεανών... των πόθων...!!
Αν δεν είμαι όμως... για σένα τίποτα...μην μ΄αφήνεις να βαδίζω...χαράμι...σ΄αδιέξοδες ελπίδες...σχημάτισε το δρόμο της εξόδου...απ΄την ακρογιαλιά της στεριάς σου...θα αφήσω στη θέση μου...τη λέξη φιλία...ανεξίτηλη...και όταν επιστρέψω... μετά απο καιρό...εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε...χαμένοι στη μετάφραση...θα είμαι απλά μια φίλη...απο μια άλλη ιστορία...
και εσύ ένας άγνωστος φίλος...μια μικρή συλλαβή...σε μια σύντομη φράση...
Αν όμως μ΄αγαπάς...μην μ΄αφήνεις άλλο...να κρυώνω μέσα στην παγωμένη λίμνη ...ανακατεμένων μύθων...
Πελαγοδρόμησα...κ΄αν δεν είσαι ψέμα...
Περίβρεξε με...σαν ένα τριαντάφυλλο...με την υγρή ανάσα σου...και δώσε μου...ξανά ζωή...σ΄ένα περίλαμπρο ξημέρωμα...στην αγκαλιά σου...!!
Δικός μου...να΄σαι ουρανός...και εγώ δική σου γη...!!
"Ερωτικός μονόλογος" 2015
Anais Zolie
Η αγάπη παραπαίει...με πληγωμένες πατούσες...
πάνω σε μοναχικές αμμουδιές...
Μια χαραγμένη καρδιά...στον κορμό ενός κοραλιού...σταλάζει ένα γαλάζιο δάκρυ...
Στη σκέψη μια εικόνα...ζωγραφισμένη με το πινέλο της ψυχής...
Εσύ...τα μάτια σου...μια στιγμή...χιλιάδες λέξεις...παραπέρα του καλοκαιριού...μια απρόσμενη καταιγίδα...και τα χέρια σου...με σπρώχνουν στην πόρτα της λήθης...
Λίγο πριν...γυρίσει το πόμολο της λησμονιάς...με τραβάει με δύναμη... πίσω το βλέμμα σου...που χαιδεύει ακόμα τη σκέψη μου...!!
Σ΄αγκαλιάζω νοερά...να νιώσω το κορμί σου...που λαχτάρησα...που πόθησα...!!
Μπερδεύτηκα...έκλαψα...κοιτώντας τα φεγγάρια να τρέχουν...ανάμεσα απο νύχτα σε νύχτα...απο απουσία σε απουσία...απο μοναξιά σε μοναξιά...
Μια φλόγα σιγοκαίει...κάθε μου αίσθηση...στο πυρ...της γυναίκειας μου φύσης...!!
Μα...δεν μπορώ να προδώσω...ότι αισθάνομαι για σένα...είναι πολύτιμο για μένα...!!
Μηνύματα μαγισσών...ξόρκια...προτροπές φυγής...πινακίδες επικινδυνότητας...επισημάνσεις...
για περεκκλίσεις των συναισθημάτων...
Παρέλκυση του αποχωρισμού...
Παραθαλάσσια διαδρομή...
Η ψυχή κολυμβητής...άηχων ψιθύρων...που φωνάζουν σ΄αγαπώ...πονάω...μακάρι να μπορούσες ...να τους ακούσεις...μέσα σου...να αντηχούν...σαν το σιγομουρμούρισμα ...απ΄τον αμανέ...ερωτευμένων γιασεμιών...!!
Θα΄ρθει το φθινόπωρο σε λίγο...και θέλω τόσο...να πιω αχόρταγα τα φιλιά σου...ξαπλωμένη πάνω στο σώμα σου...με τα πρωτοβρόχια...να χορεύουν...ρυθμικά στο πρεβάζι του παραθύρου...
και κάθε πόντος της επιδερμίδας σου...να νιώθει ...τα απαλά βήματα της ηδονής...απ΄τις βελούδινες φωνές... των δακτύλων μου...που θα σου διηγούνται...το πιο όμορφο παραμύθι της ανατολής...απ΄όπου μ΄έφερε η μοίρα να σε συναντήσω...!!
Αν είσαι Έρωτας αληθινός...άρπαξε σαν κουρσάρος...σε καράβι πειρατικό...όλη μου την ύπαρξη...!!
Να πλεύσουμε μαζί...στα βαθιά νερά των ωκεανών... των πόθων...!!
Αν δεν είμαι όμως... για σένα τίποτα...μην μ΄αφήνεις να βαδίζω...χαράμι...σ΄αδιέξοδες ελπίδες...σχημάτισε το δρόμο της εξόδου...απ΄την ακρογιαλιά της στεριάς σου...θα αφήσω στη θέση μου...τη λέξη φιλία...ανεξίτηλη...και όταν επιστρέψω... μετά απο καιρό...εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε...χαμένοι στη μετάφραση...θα είμαι απλά μια φίλη...απο μια άλλη ιστορία...
και εσύ ένας άγνωστος φίλος...μια μικρή συλλαβή...σε μια σύντομη φράση...
Αν όμως μ΄αγαπάς...μην μ΄αφήνεις άλλο...να κρυώνω μέσα στην παγωμένη λίμνη ...ανακατεμένων μύθων...
Πελαγοδρόμησα...κ΄αν δεν είσαι ψέμα...
Περίβρεξε με...σαν ένα τριαντάφυλλο...με την υγρή ανάσα σου...και δώσε μου...ξανά ζωή...σ΄ένα περίλαμπρο ξημέρωμα...στην αγκαλιά σου...!!
Δικός μου...να΄σαι ουρανός...και εγώ δική σου γη...!!
"Ερωτικός μονόλογος" 2015
Anais Zolie
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου